JaySi/bigstockphoto.com
Chile to kraj zaskakująco różnorodny pod względem krajobrazowym. Wynika to między innymi z jego rozciągłości obejmującej cztery strefy klimatyczne. Można tam znaleźć góry, wulkany, lodowce, pustynie, gorące źródła, plaże i lasy. W obrębie jednego kraju, podczas jednego niedługiego pobytu, można doświadczyć skrajności – zimy i lata, tego, co prastare i tego, co nowoczesne. Dlatego Chile jest niezwykle atrakcyjne dla turystów i warto się tam wybrać w dowolnej porze roku.
Wskazówki i porady
Na pobyt turystyczny do 90 dni wiza nie jest potrzebna.
Wtyczki są takie jak w Polsce lub szeregowe z trzema bolcami (typu włoskiego).
Do Chile nie wolno wwozić warzyw, owoców, serów i zbóż z innych krajów.
Chilijczycy posługują się językiem hiszpańskim. W miejscach bardzo nastawionych na turystów można spotkać osoby mówiące po angielsku, lecz nie jest to regułą. Dlatego warto znać choć podstawy hiszpańskiego.
Szczepienia nie są wymagane. Jednak zaleca się picie wody przegotowanej lub butelkowanej i unikanie spożycia surowych warzyw. Lepiej też nie spożywać owoców morza z niepewnych źródeł, gdyż mogły zostać zatrute przez tzw. czerwony przypływ (rozrost alg wydzielających toksyny do wody).
Jeśli zamierzamy się poruszać samochodem, wymagane jest krajowe i międzynarodowe prawo jazdy.
Kraj jest raczej bezpieczny, lecz dość często zdarzają się kradzieże kieszonkowe, zwłaszcza w miejscach zatłoczonych. Dlatego uważajmy na portfele, dokumenty i telefony.
Klimat i pogoda
Chile leży na półkuli południowej, więc układ pór roku jest tam odwrotny niż w Polsce. Klimat jest zróżnicowany ze względu na wspomnianą już dużą rozciągłość kraju. Na północy panuje suchy klimat zwrotnikowy, na południu umiarkowany wilgotny oceaniczny, a w Patagonii subpolarny. Jednak można przyjąć, że najcieplej jest od listopada do końca stycznia – wtedy mogą występować upały powyżej 30 stopni. Wtedy przypada też sezon turystyczny. Jeśli nie lubimy wysokich temperatur i tłumów ludzi, można się wybrać poza sezonem. Najchłodniejsze i najbardziej deszczowe są czerwiec i lipiec. Jednak duże mrozy raczej nie występują, chyba że na obszarach górskich.
Dojazd i transport
Ze względu na dużą odległość jedyną możliwością dotarcia do Chile jest podróż lotnicza. Trwa ona 20-30 godzin i wymaga minimum jednej przesiadki.
Transport publiczny jest dobrze rozwinięty. Jest dużo połączeń autobusowych, obsługiwanych przez wielu przewoźnikow i w różnych zakresach cenowych. W miastach dostępne są także minibusy. W dużych miastach, takich jak Santiago, zaleca się korzystanie z komunikacji miejskiej zamiast wypożyczania samochodu ze względu na korki. Samochód sprawdzi się bardziej na wyprawach do Patagonii czy Ziemi Ognistej. Połączeń kolejowych prawie nie ma. Na wyspy można się wygodnie dostać promem.
Co zobaczyć
Stolica Chile, Santiago, jest przystankiem w drodze do głównych obiektów turystycznych, więc gdy się w niej zatrzymamy, warto zobaczyć kilka miejsc. Można przejść się na spacer do parku Metropolitano, który jest największym parkiem miejskim w Ameryce Południowej. Tam, ze wzgórza San Cristobal, można podziwiać panoramę miasta. Dzielnica Barrio Lastarria przypadnie do gustu amatorom sztuki, rękodzieła i lokalnej gastronomii. Plaza de Armas to rynek miejski, wokół którego znajdują się ważne obiekty. W jego pobliżu znajduje się Muzeum Sztuki Prekolumbijskiej. Eksponaty reprezentują różnorodność kultur ludów zamieszkujących Amerykę Południową, a najstarsze pochodza sprzed kilku tysiącleci.
Niedaleko Santiago znajduje się ciekawe i niezwykle kolorowe miasteczko Valparaiso. Domy pomalowane są na niebiesko, żółto i czerwono, niektóre bogato zdobione. Miasto powstało na zboczu, więc do niektórych miejsc najłatwiej dostać się kolejką; taka przejażdżka jest jedną z głównych atrakcji turystycznych.
Jednym z najbardziej znanych miejsc jest Wyspa Wielkanocna (Rapa Nui). Znajdują się na niej tajemnicze moai, monolityczne posągi ze skał wulkanicznych, z których największe mają 10 m wysokości i ważą 80 ton. Do tej pory nie wiadomo do końca, kim byli ich twórcy i w jakim celu powstały. Przyjmuje się jednak, że mogli je stworzyć polinezyjscy osadnicy, którzy przybyli na wyspę ok. 1000 r. n.e., a same posągi to wizerunki przodków.
Park Narodowy Torres del Paine został uznany za współczesny „ósmy cud świata” i wpisany na listę rezerwatu biosfery UNESCO. Znajduje się tam masyw składający się z trzech wież skalnych, a także lodowce, jeziora i wodospady. Z myślą o turystach oznaczono tam szlaki trekkingowe i zbudowano schroniska.
Ziemia Ognista wzbudza zainteresowanie już samą nazwą. Na jej podstawie można by się spodziewać wulkanów lub pustyni spalonej słońcem. Jednak w rzeczywistości w jej krajobrazie dominują góry i lodowce. Nazwa pochodzi podobno od ognisk, które zobaczył Fryderyk Magellan, gdy tamtędy przepływał. Ziemia Ognista jest archipelagiem wysp, z których większość należy do Chile, a pozostałe do Argentyny. Na tym archipelagu znajduje się również najdalej na południe położone miasto na świecie – Ushuaia.
Atacama to najbardziej sucha pustynia na świecie. Są tam miejsca, gdzie deszcz nie padał od ponad 400 lat. Warto się tam wybrać dla niezapomnianych widoków i krajobrazu przypominającego księżycowy (stąd nazwa – Dolina Księżycowa), składającego się z wulkanów, gejzerów, sezonowych rzek i nielicznych roślin. Wrażenie robi też rozgwieżdżone niebo, które na tym pustkowiu widoczne jest szczególnie wyraźnie.
Kuchnia
Chile słynie na cały świat przede wszystkim z win. Rozwija się enoturystyka, czyli turystyka związana z winem i jego konsumpcją oraz zwiedzaniem winnic.
W kuchni chilijskiej można znaleźć wpływy hiszpańskie, indiańskie, greckie i niemieckie, a niektóre potrawy są wspólne także dla innych krajów południowoamerykańskich. Jada się tam dużo ryb i owoców morza, a także kukurydzy i mięsa.
Pastel de choclo to danie, którego nazwa może się kojarzyć z czekoladą, ale w rzeczywistości jej nie zawiera. Jest to zapiekanka, której wierzchnią warstwę stanowi mielona kukurydza, a pod spodem znajduje się mięso mielone z dodatkami (różne wersje przepisu wymieniają oliwki, groszek, cebulę, gotowane jajko i rodzynki) i ostrą papryką.
Empanadas to smażone lub pieczone pierogi nadziewane mięsem, serem, fasolą lub szpinakiem. Z kolei sopaipillas przypominają bardziej racuchy. Podaje się je z pebre, czyli sosem z pomidorów, albo z pastą z awokado.
Machas a la parmesana to małże zapiekane z parmezanem, masłem, czosnkiem i cytryną.
Completo italiano to chilijski hotdog,, którego nazwa pochodzi od trzech kolorów składników, mogących przywodzić na myśl włoską flagę – awokado, pomidorów, majonezu i parówek. To połączenie może się wydawać dość dziwne, ale potrawa ma wielu zwolenników.
Cazuela to rodzaj rosołu, drobiowego lub wołowego, z dużą ilością mięsa, kolbą kukurydzy i innymi warzywami. Tradycyjnie najpierw pije się rosół, a potem zjada pozostałe składniki.